Als ik in mn bed kruip, als ik opsta, als ik ziek ben, als ik blij ben, als ik droevig ben,...
Hij is er eentje uit de duizend.
Als ik heel erg luid onophoudelijk zing waarbij iedereen de oren dichtpropt met het eerste wat ze in handen krijgen dan luistert hij geduldig. Als ik al schreeuwend en vloekend een deur dichtsmijt in een of andere charmante woedebui dan wacht hij tot ik uitgeraasd ben. Als ik per ongeluk te lang op hem lig 's nachts en hij bijna geen adem meer heeft of als ik hem uit bed stamp tijdens een woelige nacht dan blijft hij rustig en kijkt hij me liefdevol aan. En het allerbelangrijkste: Als ik hem inruil voor een ander wacht hij trouw tot ik terugkom.
Hij is er al mijn hele leven.
Of toch zolang ik 't me kan herinneren.
Hij is donker.
En ruig. Niet zo heel groot. Een beetje harig.
Hij ruikt niet echt lekker en heeft zijn beste jaren gekend.
Maar hij is lief.
Hij heet Stinkie.
Genaamd door mevr. Bio. De onthaalmoeder met de schildpad waar ik doodsbang van was(van de schildpad, niet de onthaalmoeder). Zij vond hem afzichtelijk en vuil. En een schande dat hij nooit werd gewassen wegens verboden door mezelve.
Hij is mijn kostbaarste (en absoluut vuilste) bezit en na 25jaar lief en leed gedeeld te hebben verdient hij ook eens wat lof.
Want door hem slaap ik nooit alleen.
http://twitpic.com/n4pbx
