Soms zou ik Mary Poppins willen zijn.
Niet echt voor die vliegende paraplu. Dat lijkt me vooral onhandig.
En beschamend.
En ook niet echt aan te raden in een land waar het meer regent dan me lief is.
Het is toch een paraplu, zou je denken.
Inderdaad!
Maar mij lijkt het dat een vliegend exemplaar niet dient om te beschermen tegen wind en regenstormen.
Vliegende paraplus zijn vooral vervaardigd om je veilig ergens te brengen. Veilig en stoeferig. Maar niet droog.
Om op te scheppen over je prachtig houten handvat en de schitterend gepimpte spaken.
Alhoewel op een fancy feestje aankomen met zo een ding dan wel cool mag lijken, je haar blijft er in ieder geval niet van in de plooi.
En een Mary-Poppins-ik-heb-meer-haarspelden-op-mijn-hoofd-dan-er-in-een-opslagplaats-van-coca-cola-zwijnaarde-kunnen-kapsel zie ik niet zitten.
Je kan wel begrijpen waarom ze die eindeloos diepe tas non-stop achter zich aan zeult.
Zo een tas zou me misschien wél wat lijken.
Alhoewel mijn eigen handtas al vaak oneindig lijkt als ik tussen zakdoeken, tic-tacjes (slechts 1 calorie per tictac!), balpennen, duizend reclameblaadjes, labello, nog wat zakdoeken (ja, 't is winter), een uitzonderlijke mandarijn, deo, parfum, een portefeuille en de niet te verwaarlozen telefoon, op zoek moet naar mijn sleutels.
Daar heb ik hoogstwaarschijnlijk al jaren van mijn leven mee verloren. En mijn plaats in de hemel. (want daar vloekt men niet)
Dus misschien is die tas dan toch niet zo handig als je op 't eerste zicht zou denken.
En wat ben je in godsnaam met een bommastaanlamp.
Non stop lopen zingen lijkt me eerder irritant. En dan meer voor mijn medemens dan voor mijzelf.
Niemand is blij met een zingende freak met een arsenaal haarspelden op het hoofd en een dated sjakosj.
Daar hebben we Eddy Wally voor.
Waarvoor zou u dan wel Mary Poppins willen zijn, hoor ik jullie luidop denken.
't is simpel.
Gewoon om de gave te hebben deze afwas op supercalifragilisticexpialidociousse-wijze weg te werken.
