Uitgetest en goedgekeurd - "Nr. 32"

De mama van een vriendin is sinds kort gestart met het verhuren van superdeluxe appartementen tegen een zeer betaalbare prijs en indien gewenst mét extra services (zoals bijvoorbeeld een overheerlijk ontbijt).

Reden te meer voor mij om dit eens uit te testen.

Mijn lief en ik vertrokken op vrijdagavond. Met de trein richting Oostende. Het regende dat het goot en het was koud. Maar we waren vastbesloten er een fijn weekendje weg van te maken.
Aangekomen in Oostende zorgde de regen toch voor een domper op de reisvreugde en daalde onze zin op zoek te gaan naar de juiste kusttram.
De taxi die klaarstond was veel aanlokkelijker.
Lekker warm, droog en snel en voor een goeie 12 euro waren we op bestemming.
Mariakerke, naast Oostende was the place to be.

We parkeerden voor een groot huis en klopten aan (want de bel deed het niet, wat nostalgisch fijn was. We waanden ons even Marleneke & JeanLouisMichel alvoor het huis van onze beste vriend Samson (voor de onwetenden onder jullie: dat is die pratende hond))

Al snel werd de deur opengedaan door een zeer charmante dame die ons binnenloodste en ons enthousiast onthaalde.
Een rondleiding volgde met deskundige uitleg over de te gebruiken (superdeluxe) apparaten in de keuken, over de douche met immens veel knopjes en de extra services waarvan we gebruik konden maken.

Zo vonden wij het superfijn dat je voor slechts 5 euro (voor een weekend) een hele doos ter beschikking had met keukenrol, kruiden, olie, afwasmiddel, vaatwasproduct, keukenhanddoeken en meer van dat... Als je dat moet meesleuren is dat toch steeds weer een heel gedoe.

In de ijskast staat witte wijn, water, melk en fruitsap (vrij te gebruiken, tegen de aangegeven prijzen). Handig dus om te starten. Ook rode wijn is aanwezig. Maar je mag uiteraard je eigen voorraad inslaan.

Nog mogelijkheden: Mee-eten met de gastvrouw (die overigens super kan koken), bespreken van speciale wensen (zoals champagne bij aankomst, traiteurdienst,... wat dan ook. Alles is mogelijk) & ontbijt.

Wij kozen voor het standaardontbijt (6euro/pers) en kregen daarvoor overheerlijk versgebakken brood (was zelfs nog een beetje warm), confituur, choco, kaas, vers fruit, koffie of thee, verse sinaasappels voor fruitsap, enz. ...
(aanrader!) Het ontbijt staat voor je deur op het gewenste uur.

Van borden in alle maten, tot potten en pannen, glazen, bestek, snijplanken,... alles is aanwezig om je een comfortabel verblijf te garanderen.

Een cd/radiospeler, tv, een grote zetel, een fantastisch terras (met binnenkort jaccuzzi,...) maken het appartement af.

En in het bed slaap je als een roosje.

Het appartement is heel erg rustig gelegen, én toch slechts op 2minuutjes stappen van het strand van Mariakerke.
De kusttram (2min. wandelen) brengt je in no time (10 a 15 min) naar centrum Oostende. Een mooie wandeling overigens (40min).

Op drie min stappen heb je een GB en ik dacht dat er ook een bakker en slager in de buurt was.

Mariakerke zelf is heel rustig, dus voor meer actie trek je best naar Oostende. Door het slechte weer waagden wij ons op de bowlingbaan in Oostende Centrum, bezochten we de kerstmarkt en maakten we een lange strandwandeling toen de regen eindelijk ophield.

Een aanrader in Oostende en uniek in zijn soort is de bistro Beau Site .
Fijne mensen, lekkere wijn, heerlijke salades en tapas en rustig zitten met zicht op zee. Internetverbinding én leestafel. Zeker het bezoeken waard.

http://www.cityzine.be/nl/gidsen/kust/restaurants/beau+site+

Kortom:
Het was een fijn weekend, zeer zeker voor herhaling vatbaar.
Er is voor ieder wat wils, rust gegarandeerd. Op een te verwaarlozen afstand van het strand, alle comfort tegen zeer schappelijke prijzen, een fijne ontvangst door een nog fijnere gastvrouw.

Wil jij ook even uitwaaien aan zee?
Meer info en een heleboel foto's vind je hier:

http://www.nr32.be/nl/

Niet aarzelen. Gewoon doen!

Dat het niet meer grappig is

Als ik niet persé een ander beleg wou op mijn boterham.
Als ik niet persé werd tegengehouden door een moeder van een oud klasgenoot van mij die persé wou praten over haar zoon die ik niet fijn vind.
Als ik niet persé zonodig geld wou afhalen in de winkel waar ik beleg kocht en moest discussieren omdat ze me eerst geen geld wou laten afhalen.

Als...

Dan was dat peetje NOOIT tegen mij gereden.

Het gevoelloze peetje. Die rustig achteruit reed tegen mijn auto.
Het gevoelloze peetje. Die rustig terug vooruit reed richting uitgang parking.
Het gevoelloze peetje. Die remde omdat een jongegast voor zijn auto sprong.

Het gevoelloze peetje wist van de wereld niet meer.

't moet gezegd. Ik ben een oudemensenfan. Die zijn grappig.
Maar niet meer voelen dat je ikweetniehoehard tegen iemand zijn auto rijdt, dat is niet zo grappig meer.
Niet meer horen dat ik met mn hoogste stemgeluid roep. EEEEY STOPPEN! (x10)
Dat is eveneens niet grappig.
En daar dan zo wat staan zeggen dat je er NIET tegen hebt gereden, tegen die auto, ondanks de kras, omdat je dat niet hebt gevoeld.
Dat is nog het meest van al niet grappig.

Ik ben geen fan van nieuwe rijexamens eens je een bepaalde leeftijd overschreden hebt. De oorzaak daarvan zou wel eens kunnen liggen bij het feit dat mijn rijles/examen een ramp was, overdreven stressvol en helemaal niet leuk.

Maar deze mens. Deze dient zooooo dringend zijn auto afgenomen te worden.
Uit veiligheid voor mij. Maar ook voor u, mijn beste. Uw kinderen, kleinkinderen, ouders, zussen en broers. Uw vrienden en vriendinnen.

En uw vijanden? Stuur ze gerust dagelijks, rond 18uur (oude mensen hebben namelijk écht geen tijd om overdag, als 't licht is, te winkelen. Dan moeten ze voor hun raam naar buiten zitten staren), naar 't mini delhaizeke in Merelbeke.

Het gat in de mond

De draadjes zijn eruit. De draadjes die zaten waar ooit mijn wijsheidstanden oorlog voerden met mijn andere tanden.
Maar die wijsheidstanden zijn dus weg. En sinds enkele uren ook de draadjes.
En nu zit ik daar met een gat in mijn mond.
Een groot diep gat. Zei de dokter.

Dat kan niet de bedoeling zijn dacht ik.
Maar hij zei dat het er voor de rest wel zeer goed uitzag.

De rest van de uitleg ging aan me voorbij, want ik kon enkel nog denken aan die grote lege gapende holte in mijn mond.

Wat doet een mens met een gat in de mond zo diep als een vergeetput?

Ik kreeg de raad er dropjes in te verstoppen. Of zuurtjes.
Stiekem snoepen de hele dag door.
Een puik idee.
Maar dat is dan weer niet echt bevorderlijk voor de lijn.
Afgevoerd dus.

Zelf dacht ik eerder om er mijn lief in te stoppen. Mooi opgevouwen. Als een klein pakketje mens. Prop je dan gewoon eventjes in dat gat. Leek me handig. En gezellig.
Hij was er minder voor te vinden, wist hij me te vertellen. Hij verkiest tientallen andere plekjes die bij het publiceren ervan zouden verboden worden in vele vele veeele landen.

Dus.
Geen lief in dat gat. Ook geen snoepjes.

Een knuffel op mijn leeftijd... Dat schijnt heel fout te zijn. En een knuffel in een gat in je mond zal dat dan ook wel zijn.
Een boek is niet plooibaar genoeg. En mijn lievelingsschoenen. Nouja. Die horen echt niet in een gat in je mond.
Een huisdier, kost me teveel onderhoud en tijd en dat heeft teveel haar. Of 't moet een kaal dier zijn. Maar die zijn vaak een beetje eng.

Dus vertel jij het mij eens.
Wat zou jij doen met een gat in je mond?

Over dingen die ik niet weet

Over dingen die ik niet weet valt er weinig te vertellen.
Aangezien ik ze niet weet. Logischiteit alom.
En wat je niet weet daar zwijg je beter over.

Soms weet je dingen niet. Maar kom je ze te weten.
Omdat je erover leest. Omdat iemand zijn mond niet kan houden. Omdat je stiekum meeluistert.
Of gewoon toevallig.

Vandaag leerde ik dingen die ik niet wist.
Dingen die me nooit zouden interesseren als ik ze zou moeten lezen. Dingen die ik oversla in de krant, in de national geographic, op canvas of op het wereldwijde web.
Dingen die te moeilijk zijn voor mijn blonde hoofd om ze te begrijpen.

Vandaag vertelde @matuvu me, als ware het een sprookje, over "tinternet".
Over kabels van Europa tot Amerika. Waterdichte onderzeekabels. En een boot die de kabels daar legde.
Oneindig (ofzoiets) veel kabels die ervoor zorgen dat "tinternet van Amerika" naar "tinternet van Europa" gestuurd wordt en terug.
En dat daarom Afrika zo slecht beïnternet is. Wegens geen centen voor eten. Laat staan voor waterdichte onderzeekabels.

En 't is misschien veel te raar. Of dom. Of misschien had ik er eens moeten bij stilstaan. En misschien weten jullie 't allemaal wel.
Maar ik wist echt niet dat er zo een dikke kabel (en naar 't schijnt ondertussen zelfs meer dan 1) onder de zee lag waterdicht te wezen. Ik dacht dat internet in de lucht hing. Of neen. Ik dacht gewoon niet. Internet was gewoon te vanzelfsprekend in mijn kleine wereld om er lang bij stil te staan.

Maar nu ik 't weet. Ben ik een en al oor. Naar kabels superdiep onderzee. Naar hoe die daar in godsnaam gekomen zijn en naar wat als een of andere gek (met een immense schaar en een hoofd dat niet uiteenspringt als die te diep gaat onderzeeën) die kabel besluit door te knippen. En ons afsluit van de andere kant.

Zo gekken bestaan.

Gelukkig (en dit kwam mijn onwetende ik te weten dankzij @e_moy) is er indien dat gebeurt geen reden tot paniek.
Integendeel. Er is hoop.
Want. In Zwitserland (of was het Duitsland?) zijn ze bezig met een kweetniehoegroot onderzoek (al jaaaaren) om deeltjes dood materiaal van 1 punt naar het andere te bewegen. Iets met verschillende theorietjes in de fysica die naar 1 theorie herleid moeten worden.
En als dat lukt. Ooit.
Dan zijn onderzeekabels niet meer nodig. En staan gekken met scharen en onontploffende hoofden daar mooi voor pietsnot te staan onder water.
Dan sturen we 't internet gewoon door de lucht.
Van 't ene punt naar 't andere.
Zoals ik altijd al had gedacht dat het was. En zoals het gewoon zou moeten zijn.


Voor een deftig onderbouwde uitleg (ja, die bestaat ook) check:

Hij bestaat sinds 1865
http://en.wikipedia.org/wiki/Transatlantic_telegraph_cable

http://www.history-magazine.com/cable.html

De kabel ziet er zo uit:
http://en.wikipedia.org/wiki/Submarine_communications_cable

en dit is het schip dat ze legt:
http://en.wikipedia.org/wiki/File:France_Telecom_Marine_Rene_Descartes_p1150247.jpg

dit is het bedrijf die er het meeste geld mee verdient:
http://www.tycofireandsecurity.com/

Weetjes
http://www.atlantic-cable.com/Article/subcable1925.htm

(Met dank aan Ine Dehandschutter/Matuvu)

Slapen doe ik nooit alleen

Hij is er altijd.

Als ik in mn bed kruip, als ik opsta, als ik ziek ben, als ik blij ben, als ik droevig ben,...

Hij is er eentje uit de duizend.

Als ik heel erg luid onophoudelijk zing waarbij iedereen de oren dichtpropt met het eerste wat ze in handen krijgen dan luistert hij geduldig. Als ik al schreeuwend en vloekend een deur dichtsmijt in een of andere charmante woedebui dan wacht hij tot ik uitgeraasd ben. Als ik per ongeluk te lang op hem lig 's nachts en hij bijna geen adem meer heeft of als ik hem uit bed stamp tijdens een woelige nacht dan blijft hij rustig en kijkt hij me liefdevol aan. En het allerbelangrijkste: Als ik hem inruil voor een ander wacht hij trouw tot ik terugkom.

Hij is er al mijn hele leven.

Of toch zolang ik 't me kan herinneren.

Hij is donker.

En ruig. Niet zo heel groot. Een beetje harig.
Hij ruikt niet echt lekker en heeft zijn beste jaren gekend.
Maar hij is lief.

Hij heet Stinkie.

Genaamd door mevr. Bio. De onthaalmoeder met de schildpad waar ik doodsbang van was(van de schildpad, niet de onthaalmoeder). Zij vond hem afzichtelijk en vuil. En een schande dat hij nooit werd gewassen wegens verboden door mezelve.

Hij is mijn kostbaarste (en absoluut vuilste) bezit en na 25jaar lief en leed gedeeld te hebben verdient hij ook eens wat lof.

Want door hem slaap ik nooit alleen.

http://twitpic.com/n4pbx

Alles ging vanzelfer

Een splinternieuwe blog beginnen.
Eentje waar jullie absoluut niet zitten op wachten.
Eentje waar niets wetenswaardig, levensbedreigend, leerrijk of hyperinteressants op te vinden zal zijn.

Maar wel lekker mijn eigen zin.

En daarom voor jullie mijn eerste online schrijfsel ooit (ter verwelkoming en ter ere van mijn, ondertussen derde, blog) (26 december 2007)

Het was van heel erg willen, maar niet durven.
Het was van me afvragen hoe het moet, zonder ook maar de moeite te doen het op te zoeken.
Het was van ja en neen en misschien en van wat heb ik in godsnaam te zeggen tot "Komaan Marieke, je kan het, gewoon doen!".
En het was ook van twijfel en immense onzekerheid, want zoals jullie ongetwijfeld niet weten, woonde ik ooit samen met een blog-specialiste en dat maakt een mens toch wel wat onzeker.

Maar na weken tobben besloot ik het heft in eigen handen te nemen, de twijfels overboord te gooien en de eventuele toekomstige kritieken (zoals "jouw blog is prut") met opgeheven hoofd te dragen... En wat blijkt?

Alles ging vanzelfer dan gedacht.