dinsdag 27 december 2011

I. SAID. YES.

Eindelijk.

I. SAID. YES.

Maar wel pas nadat ik "neen neen neen" zei.
"neen, neen, neen. Dit is niet echt".

En toen zat het lief plots op zijn knie.
En er ging een doosje open.

En ik, ik was in shock.
En ik jankte er op los.

Waardoor ik de blingbling van de ring gewoon zelfs niet zag.

Er volgde een lieve tekst om u tegen te zeggen.
En daarna dé vraag: Marieke, wil je met me trouwen?

En ik zei ja.
Ja. Ja. Ja.

En nu kan ik de trouw beginnen plannen waar ik van droomde sinds ik drie jaar ben.
Niet met de man waar ik toen van droomde.
Want dan zou ik moeten trouwen met Ken. Van Barbie.

Neen. Ik trouw gewoon met hét lief der lieven.
Mijn lief. Mijn Polle. Mijn alles.

En nu ga ik nog een potje janken.
Van geluk.





dinsdag 20 december 2011

Secret Santa



't is zover!
Mijn Secret Santa pakje is er!
Gekregen van de allerenig(st)e organisatrice zelf, Tess! :)

't wordt een vrolijke winter! :)


Voor meer info kijk je snel even hier:

Tess VDM - Secret Santa


Ik doe alvast terug mee volgend jaar!

maandag 19 december 2011

Jezus kan dus meer dan je denkt



Op zoek naar een LEUK kerstgedicht voor mijn secret santa(zie: Tess VDM ) kom ik dit 'pareltje' tegen:

Grote kerstboodschap

In de kribbe leit het kindeke
van wel zeven pond.
Het drinkt zijn melk zo zoetjes
en is dus heel gezond.
Jozef is bijzonder trots
en Maria kijkt verrukt,
als het kindeke in zijn luier
het woordje 'vrede' heeft gedrukt.



Ik bedoel. De Jezus die kan blinden laten zien en kreupelen laten lopen. Hij kan vissen tevoorschijn toveren als was het niets en water in wijn veranderen (wat handig is), maar ik wist niet dat hij woorden kon kakken.
Petje af voor Jezus.
Serieus.

(En ook petje af voor de schrijver. voor zijn briljante titel en schrijftalent)

And worldpeace.

Het is tenslotte bijna kerst.

vrijdag 28 oktober 2011

BHderijen

Dat er borsten zijn in alle maten en gewichten moet ik u niet meer wijsmaken.
U bent vast kenner.
U hebt er vast al meer dan 1 gezien.
Misschien hebt u er zelfs al 20 gezien.
Misschien zelfs nog meer (mij gaat het in ieder geval niet aan).
En misschien bent u zelfs zelf eigenaar van een prachtexemplaar.

Ik ben eigenaar van veel borst.
Ik geef dat eerlijk toe.
Ik heb het er niet altijd makkelijk mee en ze zijn regelmatig vervloekt geweest.
Bij het sporten bijvoorbeeld. Of bij het kopen van een bloes waarbij je, eens de borst in de buurt komt, geen enkele knop meer dicht krijgt.
In 't glazen straatje vinden ze dat niet erg, maar ik verkies toch net iets minder inzicht.
U misschien niet.

Ik heb vrede met mijn borsten.
Ze zijn een deel(tje) van mezelf.
Maar toen ik twee weken geleden de vraag kreeg of ik de nieuwe collectie van Prima Donna wou gaan bekijken, dit dankzij het bestaan van mijn blog.twitter.engroteborsten is de liefde tussen mij en mijn D enkel nog maar gegroeid.

Vorige week was het zo ver. En trok ik samen met 3 andere blogsters-met-borsten naar Schellebelle waar het bedrijf Van de Velde gevestigd is. U kent hen vast van de Marie Jo collecties.

We werden er ontvangen als ware we de koningin zelve.
Al snel volgde een korte inleiding over het bedrijf waarna we de allernieuwste lente/zomer collecties mochten bewonderen.
(die blijft voor jullie nog even geheim, maar ik kan alvast meegeven dat er absolute #want stukken bij zitten).

Na de modeshow kregen we insteek van de twee schitterende ontwerpsters over hoe een creatie tot stand komt.
Ik kan er uren over doorgaan maar ik ga het jullie besparen.

Wat ik jullie wel graag meegeef zijn deze interessante weetjes:

Stoffen worden mm per mm nagekeken op de kleinste foutjes door een uiterst nauwkeurig team.

Alle stoffen ondergaan wastesten met verschillende wasmiddelen om het effect ervan te bepalen.

Hun bh's worden een hele tijd gedragen/getest door het personeel (zowel bij het werken als bij het sporten, uitgaan,...) alvorens deze in productie gaan.

Iedere bh die uit productie komt waarvan het kleinste draadje los zit vliegt er uit.

Van de Velde streeft een voor mij ongeziene kwaliteit na.
Ik heb verwonderd staan kijken en luisteren naar het volledige proces.
Van idee tot bh, daar gaat zo een 18maand over.

Het fijnste deel van de avond was toch de BH-styling.
(U had het ook fijn gevonden. Daar ben ik zeker van.)
Daarin werd onze juiste maat bepaald en kregen we een berg BH's te passen.
Zo wisten we niet alleen welk model ons het beste ging, maar ook welke kleuren ons het meeste flatteren.

Na al dat hard labeur mochten we een volledige set kiezen.
't mijne ziet er zo uit:



Ik kan niet wachten tot het in mijn bus valt.
En u? :)



Hieronder nog enkele sfeerbeelden van de avond.
(en toch al een heel klein beetje preview voor de komende lente collectie)
Prima Donna & Prima Donna Twist, ik kan het u en uw borsten enkel aanraden.










zondag 19 juni 2011

Van Marieke tot Maria


Volgens mij was ik drie toen ik non stop met een roze sjaaltje op mijn hoofd en een denkbeeldige ezel aan mijn hand door het huis dwaalde.
In die periode deed ik ook iedere avond voor het slapengaan geknield aan bed een gebedje voor God.
En Jezus.
Want Jezus, die arme stakker, die had het altijd hard te verduren gekregen.
Dus die kon alle steun gebruiken.

Mijn besluit stond vast.
Ik ging Maria worden later. Want Maria was voor mij meer God dan God is voor de Paus.
(noem het gerust een obsessie)
Mijn naam was er al naar, en mijn heilige karakter had ik ook al mee, dus dat kon geen groot probleem vormen. Ik was met andere woorden een geboren Maria.
(en neen. ik schaam me er niet voor)
(of toch niet meer althans)

Ik denk dat ik 8 was toen ik begon te beseffen dat Maria worden niet direct tot de mogelijkheden behoorde.
(Aangezien ik dan een kind van een vreemde vent moest nemen en keihard moest beweren dat ik onbevlekt zwanger was geraakt.
En voor mensen die zulke dingen beweren hebben ze tegenwoordig mooie opbergplaatsen)

Een carriereswitch was noodzakelijk dus ik koos ervoor om zangeres te worden bij Bart Kaëll. Mijn grootste idool allertijden.
Ik ging ook gewoon even met hem trouwen, terwijl ik dan toch bezig was.
Helaas werd mijn droom al snel aan diggelen geslaan door een klasgenoot die me meedeelde dat Den Bart wel degelijk Homo was.
Ik had (heilig zijnde en uit mijn mariaperiode komende)uiteraard geen flauw idee wat een homo nu eigenlijk wel was.
Maar dat het negatief was voor mijn toekomstplannen, dat kon ik wel vermoeden.
Mijn papa heeft diezelfde dag nog mijn plannen met deze ene zin volledig van tafel gezwierd: Een homo, Marieke, dat is een man die verliefd is op een man.
Waarna ik de rest van de dag heb lopen huilen. Echt.

Na dit trauma koos ik bewust voor zekerheid en studeerde ik voor juf.
Voor het volle halfjaar gaf ik me hélemaal, buisde ik keihard voor alles behalve muziek en, je raadt het al, godsdienst.
Dus ik stopte. Studeerde verder in Public Relations. Slaagde. En werkte de voorbije 5 jaar nooit in een sector waar mijn diploma echt voor diende.

Dus, als het waar is wat er gezegd wordt, dat je eerste gedacht altijd het juiste is. Dan moet ik die Maria-carriere-switch misschien toch maar eens serieus gaan overwegen. Dan krijg ik een zoon die water in wijn kan veranderen. (Dat ik die onbevlekt ter wereld bracht houden we dan gewoon even stil). En met mijn public relations kennis kan ik vast ergens een mooie deal sluiten.

Nu nog het lief overtuigen.

Bidden jullie mee?
Gratis vat wijn als 't lukt.
én een goeie visvangst.

Met dank.

Amen

Mari(a/e)ke

donderdag 17 maart 2011

Ode aan Het Lief


Ik heb het nog te weinig gedaan. Schandalig weinig zelfs.
Zo weinig dat ik het waarschijnlijk zelfs gewoon even met cijfers kan uitdrukken. Een -9 wordt dat dan.
Zooo weinig dat ik hier gewoon met het schaamrood op de wangen zit te typen.

En aangezien ik u niet langer in spanning wens te houden.
Ik vind persoonlijk dat ik het nog te weinig over mijn lief heb gehad tegen u.

Uw lief, hoor ik u allen denken. Wat valt daarover te vertellen.
Wat valt er in godsnaam over uw lief te vertellen dat wij mogelijks interessant kunnen vinden.

Wel beste mens. Heel veel.
Maar daar kom ik later op terug.

Waarom ik het nog niet eerder over de man van mijn leven heb gehad. Over mijn grote liefde. The Apple of my Eye. Mijn betere helft. De schat van mijn hart. Mijn alles en euh... niets. Mijn Don Juan, prins op het witte paard, man van mijn dromen,… (ik pauzeer wel even voor diegenen onder u die hun maaginhoud in het toilet aan het ledigen zijn).

Wel. Ik zweeg hem bijna dood omdat ik zeker ben dat mijn lief me in al zijn geniaalheid gewoon even van mijn ik-ben-maria-en-spidermindy-tegelijk-troon zou stoten én omdat jullie hem dan stuk voor stuk ook zouden willen. En ik ben een dikke egoïst. Mijn lief deel ik niet. (en eten ook niet, dit terzijde).
Maar na 1jaar en een half heb ik mijn ergste angsten overwonnen en vind ik dat het tijd wordt om hem een deel van mijn troon te gunnen. Een 5minuten durend moment van glorie. Een staande ovatie en een bos bloemen uitgereikt door een blonde del met een decolleté tot aan haar navel. Want dat verdient hij wel, dat lief van mij.

Hier gaan we dan:

Mijn lief is de beste, de slimste, de leukste.
Misschien niet de ALLERmooiste voor u, maar dan zeker wel de mooiste.
En hij heeft zot haar. Met gel.

Mijn lief is de liefste. Misschien niet gewoon de liefste, maar de ALLERliefste.
Hij schrijft briefjes en bakt eitjes. Hij gaat naar de bakker en zet soms mijn keuken in brand.
Maar daar gooien we dan de mantel der liefde over. En een emmer water.

Mijn lief is de grappigste. Niet gewoon de grappigste maar de ALLERgrappigste.
Wie hem kent zal dat niet geloven.
Maar zijn mopjes zijn vaak zo slecht dat ik dubbel geplooid op de grond lig. Wat dan weer goed voor de buikspieren is.
(gelieve hem dit niet te vertellen indien u hem tegenkomt. Gevoelige plek. Bedankt.)

Mijn lief is de beste in bed. Misschien niet gewoon de beste. Maar de ALLERbeste.
En ik kan het weten want euh… ja. Ander onderwerp.

Mijn lief kan niet tegen zijn verlies. Hij is niet zomaar een verliezer. Maar de ALLERslechtste verliezer die ik ooit ben tegengekomen.
En daarom laat ik hem altijd winnen.
Behalve die keer toen met scrabble.
Die keer is nog steeds onbespreekbaar.

Mijn lief is mijn alles. Niet gewoon mijn alles maar mijn ALLERalles.
Hij is degene die me op zondagochtend de kriebeldood geeft (tot ik hem per ongeluk de kniestootdood gaf. Ja. Dat was écht per ongeluk ja).
Hij is degene die me mooi vindt, no matter what (zelfs op mijn dikkedagen, op mijn mijn-haar-is-net-een-vogelnest-dagen, op mijn zaagdagen én op dé dagen van de maand waarin ik, hoe hard hij ook probeert, toch niets geloof van alle lieve woorden).
Hij is degene die altijd te laat komt, maar dan wel vaak te laat met bloemen.
Degene die smst met mijn mama. Gewoon zomaar.
En degene die luistert tot vervelens toe naar oneindige verhalen over ’t intrigerende en spannende mooi-en-meedogenloos-liefdesleven van vriendinnen.

Maar bovenalles is hij gewoon mijn maatje.

En daarom, vind ik, verdient hij een stukje van mijn troon. Voor toch wel (heel heel heel heel) even.
Want tronen delen, dat is liefde.
(en eten delen, dat is gewoon dom)

woensdag 16 maart 2011

Luizebollen


Een tijdje geleden was 't Bio-feest-dag op de boerderij van de broer van mijn mama.
Bij mijn nonkel dus. En mijn tante.
De perfecte kom-tot-rust-plaats! Zeker als je in de stad woont.
Varkens, koeien, poezen, konijnen,wormen, weiden, velden, groen groen groen...

En aangezien de zon nog eens scheen was alle hulp welkom. Want er kwamen mensen.
Véél mensen.

Dus mijn mama en ik, goei zielen als we zijn, offerden ons op.
Om pannenkoeken te bakken weliswaar.
Want dat is nog redelijk leuk.
En op zondag doen we enkel leuke dingen. Da's de regel.

Nu goed. De pannenkoeken waren lekker.
En de jazzband die op bezoek was ook.

Maar wat niet zo lekker was waren veel mensen daar.
Het woord "luizebolletje" schoot zowaar zonder al te veel moeite regelmatig door mijn hoofd.
Want een pak gezinnen daar op bezoek, waren naast grote wereldverbeteraars (alle respect) echt nog grotere luizebollen. En hun kindjes grote luizebolletjes.
Met haar tot op hun knieën. Froefroes tot voorbij de neusvleugels. Nagels die langer waren dan de mijne ooit geweest zijn, én zwart, zo modderzwart.
Met kleren die, zo leek het, gewassen zijn in de beek next door en grauwe velletjes. Veel grauwe velletjes.

Alle respect voor de wereldverbeteraar in u (of in uw familie).
Maar mogen wereldverbeteraars dan geen proper gewassen kleren en lijven hebben?
Of is dat een regel om erbij te horen. Zoiets als gebruik weinig zeep en was je niet te vaak. Milieu & Deo, zeg NEEE-OOOO!

Neen. Ik snap het niet.
Die bio-hip-alternatief-vuilzijn-rage.

Kan iemand me 't gewoon even uitleggen? Alsjeblief?

zondag 20 februari 2011

Over Mary Poppins


Soms zou ik Mary Poppins willen zijn.

Niet echt voor die vliegende paraplu. Dat lijkt me vooral onhandig.
En beschamend.
En ook niet echt aan te raden in een land waar het meer regent dan me lief is.
Het is toch een paraplu, zou je denken.
Inderdaad!
Maar mij lijkt het dat een vliegend exemplaar niet dient om te beschermen tegen wind en regenstormen.
Vliegende paraplus zijn vooral vervaardigd om je veilig ergens te brengen. Veilig en stoeferig. Maar niet droog.
Om op te scheppen over je prachtig houten handvat en de schitterend gepimpte spaken.
Alhoewel op een fancy feestje aankomen met zo een ding dan wel cool mag lijken, je haar blijft er in ieder geval niet van in de plooi.
En een Mary-Poppins-ik-heb-meer-haarspelden-op-mijn-hoofd-dan-er-in-een-opslagplaats-van-coca-cola-zwijnaarde-kunnen-kapsel zie ik niet zitten.

Je kan wel begrijpen waarom ze die eindeloos diepe tas non-stop achter zich aan zeult.

Zo een tas zou me misschien wél wat lijken.
Alhoewel mijn eigen handtas al vaak oneindig lijkt als ik tussen zakdoeken, tic-tacjes (slechts 1 calorie per tictac!), balpennen, duizend reclameblaadjes, labello, nog wat zakdoeken (ja, 't is winter), een uitzonderlijke mandarijn, deo, parfum, een portefeuille en de niet te verwaarlozen telefoon, op zoek moet naar mijn sleutels.
Daar heb ik hoogstwaarschijnlijk al jaren van mijn leven mee verloren. En mijn plaats in de hemel. (want daar vloekt men niet)
Dus misschien is die tas dan toch niet zo handig als je op 't eerste zicht zou denken.
En wat ben je in godsnaam met een bommastaanlamp.

Non stop lopen zingen lijkt me eerder irritant. En dan meer voor mijn medemens dan voor mijzelf.
Niemand is blij met een zingende freak met een arsenaal haarspelden op het hoofd en een dated sjakosj.
Daar hebben we Eddy Wally voor.

Waarvoor zou u dan wel Mary Poppins willen zijn, hoor ik jullie luidop denken.

't is simpel.

Gewoon om de gave te hebben deze afwas op supercalifragilisticexpialidociousse-wijze weg te werken.