Over gratis onder voorwaarden

Je kent ze wel. De letters R S T G A I.

Ze duiken her en der op.

Worden te pas en te onpas gebruikt.

En verplichten je lieflijke en anders ongetwijfeld pientere hersens telkens opnieuw tot handelen over te gaan.

Weet u al waarover ik het heb?

Het woord GRATIS.

Gratis drijft menig man (en vrouw) tot zotte daden.

U klikt als een gek op de zoveelste banner voor een écht wel gratis GSM. (is het ook, bij aankoop van een veel te duur fitness abonnement)

U hoopt dat het pornofilmpje dat er zo veelbelovend uitziet ook echt wel gratis is. (is het ook, na afsluiting van een jaarabonnement)

U loopt rustig richting station waar een stel sexy jongeren u de nieuwste cola zomaar geven. U MOET die hebben dus stormt u er op af. (deze is ook echt gratis, maar als u er geen bloedneus of blauw oog aan overhoudt, dan zeker wel de kost van een nieuw t-shirt)

En bij de slager hoopt u nog steeds op dat gratis "schelleke" of "bolleke" (Get some kids, en deze zijn niet gratis)

U kan zich inbeelden dat, toen ik vorige week een berichtje kreeg om gratis naar de film te gaan, ik mij er kortstondig vragen bij stelde. (zo gaat dat met Gratis)

Daarbovenop was het nog eens een film die niemand al gezien had.
Een pre-premiere dus.
(ik werd al warm vanbinnen en klikte als een gek verder)

De film "Adem" was een Nederlandstalige film met niemand minder dan mijn alltimefavorite: Dimi uit Witse.

Zijn echte naam onthoud ik u niet: Wouter Hendrickx

(ik werd nog warmer en vergat eventuele adders onder het gras)

Ik stuurde onmiddellijk een bericht terug: Count me in!

En onmiddellijk kreeg ik te horen: Deal. Maar u moet er wel iets voor doen.

(daar heb je het)

U schrijft en twittert over deze film. En u bent welkom.

(Mijn anders zo pientere hersens werkten niet echt meer op volle toeren, het gedacht aan 100min Wouter H. op groot scherm leek mij daar een logische oorzaak van)

Ok! Schreef ik terug.

Vorige zaterdag was het zover. En zoals het met gratis gaat:

Ik wou de eerste zijn!

Ik sneerde naar Het Lief dat hij zich moest haasten, liep als een kip zonder kop kleren uit mijn kast te gooien (voor Wouter H. moet je er op je best uitzien) en snelde richting openbaar vervoer.

Een 20tal minuten later stonden we voor de decascoop te Gent.

Wel 15 anderen stonden er ook. Dus ik stormde als een gek naar binnen. MOEST eerst zijn.

Duwde menig man opzij en gooide mezelf de zaal binnen, op zoek naar de beste plaats, Het Lief verweesd achterlatend.

Kaarsrecht zat ik. Klaar om Gratis te ontvangen.

Wouter Hendrickx speelde fantastisch. Alsook Marie Vinck, de hoofdrolspeler Stef Aerts (die een ijzersterk personage neerzette) en zijn beste vriend Rik Verheye (die hilarisch is in zijn rol als foute vriend).

Anemone Valcke zette de Gentse Eline neer. Beetje plat, best grappig, maar ze kon me het minst bekoren.

De film over muco, de lijdensweg die hiermee gepaard gaat en de persoonlijke strijd met leven en dood hield me van de eerste tot de laatste seconde vast. Meermaals verbeet ik mijn tranen (ik ben dan ook een bleitkous eerste klas), meermaals werkte de film op mijn lachspieren.

Een dikke pluim voor Hans Van Nuffel!

Deze Gratis was fantastisch. Meer nog: ik had er graag voor betaald.

Ga dat zien! http://www.ademdefilm.be/

Over brandneteluitslag & Spidermindy

Dat ik dacht dat de tijd van halsbrekende toeren met mijn gezegende leeftijd van 26 jaren wel voorbij zou zijn dacht ik mis.

Zo slaagde ik er in te vergeten dat ik mijn enige sleutel aan dat arme lief van mij had gegeven zodat hij bij nachtelijke aankomst een dak boven zijn hoofd zou hebben (en ik een warm lijf tegen 't mijne, dit geheel ter zijde en op zich overbodig gezien de temperaturen dezer dagen.... maar he. Ik zweet graag wat af  's nachts).

Dus slaagde ik er in die ochtend vrolijk ende blij als altijd, zonder enig vuiltje aan de lucht, naar het werk te wandelen om pas te beseffen dat ik mijn huis niet in kon toen ik vrolijk ende blijer terug thuis stond voor een deur alwaar ik na omkering van de handtas-vol-overbodigheden tot het besef kwam dat die sleutel gewoon niet in mijn bezit was.

Geen probleem. dacht ik nog.
Toen ik klein, wild, onbezonnen en lenig was kroop ik gewoon rustig door de struiken achter het tuinhuis zo de tuin in.
En ik mag dan wel niet meer zo klein zijn, ik ben best nog wel wild, onbezonnen en heel erg lenig voor mijn leeftijd.

Nadat ik me met al mijn  krachten door een berg struiken, takken en brandnetels om u tegen te zeggen had gewerkt stond ik gewoon stil voor een groene afsluiting.
Zo eentje waar je door kan kijken, maar niet over.

Sinds wanneer en waarom hebben wij een verdomde afsluiting? dacht ik. (waarna het Dutrouxtijdperk, de vreemde man die plots in onze tuin stond (niet Dutroux), de agressieve hond die onze tuin terroriseerde en de buurman die zomaar zijn verhuis via onze tuin regelde mijn gedachtengang even beheersten en dus best wel logische verklaringen zouden kunnen zijn voor dit groene gedrocht)
Verdomme! Riep ik luid. En gooide mijn handtas met de kracht van een kogelstoter de tuin in.
(wat dom was, want daarin zat mijn telefoon)
Verdomme verdomme verdomme! Riep ik nogmaals en draaide me om.

Door al het groen en de brandneteluitslag zag ik plots iets door de struiken staren.

Alles ok? Riep het.

Niet echt! Riep ik.
Ik geraak niet binnen.

Moment! Riep het terug. Waarna het verdween en me moedeloos achterliet.

Nog geen minuut later slingerden struiken, takken en brandnetels zich opzij als was het mozes die de zee in twee deelde en verscheen het ('het' bleek onze buurman te zijn) met een reuzeladder.

Hierzie! Ik hou hem vast. Jij kruipt erop en springt over 'den draad'. Zei hij.

Volgens mij kent de buurman mij niet zo goed, want dan had hij geweten dat ik nogal last heb van een extreme vorm van hoogtevrees.
Maar met mijn gezegende leeftijd van 26 durfde ik dat natuurlijk niet te vermelden.

o-ok. Stamelde ik. En kroop traag de ladder op.
Het leek wel eeuwen te duren. En het leek meters van de grond.
En de buurman leek zijn geduld te verliezen.
Waarna het leek alsof ik mijn bewustzijn zou verliezen.
Maar ik beet door, gooide een been over de draad, zette me af met mijn andere been en sprong als ware ik Mega Mindy & Spiderman tegelijk.
Spidermindy ofzoiets.

Missie geslaagd.

En mijn elegante nederdaling op aarde?
Die ga ik u besparen.

Over Plechtige Communies

Exact veertien jaartjes geleden deed ik mijn plechtige communie.
we waren met 100 ofzoiets.
En de mis duurde. En duurde. En duurde.

En ik zat dan nog niet naast mn lief ook. ( 't was nochtans voor echt want we gingen trouwen en al. Maar de pastoor wou daar niets van weten. Alfabetisch en niet anders)

En toen het eindelijk, na een uur of drie (Alfabet-discriminatie: mijn naam begint namelijk met een V) mijn beurt was om naar voren te gaan om officieel toe te treden tot het rijk Gods, bleef ik nog staan op mijn jezuskleed ook. Waardoor ik toch wel iets sneller voor de voeten van meneer pastoor lag dan gepland.
En dit voor de ogen van 99 (ofzoiets) andere communicanten én een meter & peter.
En trots dat ze waren.

Ondanks alles kreeg ook ik een kruisje op mijn voorhoofd.
Een kruisje met zó veel heilig vet dat het gewoon langs mijn twaalfjarig-neusje naar beneden drupte.

Gelukkig was het feest een pak beter. Met BBQ en ijs en heel veel cadeau's.

Exact twaalf jaar later deed mijn broertje ook zijn communie.
Ook hij zat niet naast zijn lief. Zij woont namelijk in een andere parochie.
En gelukkig voor hem waren ze maar met twintig communicantjes.
Zijn feest was wel met 100 mensen.
En hij kreeg een reuze 100mans taart.
En geld. Want meneer wou een laptop.

Waarna ik alleen jaloers kon zijn op het feit dat ik mijn communie niet mocht herdoen.

Blijkt trouwens dat meneer pastoor gelijk heeft gekregen. Mijn lief is sinds veeeele jaren ook mijn lief niet meer...
Waarvoor ik God bij deze uitvoerig bedank.

Dankt u God voor uw plechtige communie?
En wat voor hips kreeg u cadeau?