Dat ik dacht dat de tijd van halsbrekende toeren met mijn gezegende leeftijd van 26 jaren wel voorbij zou zijn dacht ik mis.
Zo slaagde ik er in te vergeten dat ik mijn enige sleutel aan dat arme lief van mij had gegeven zodat hij bij nachtelijke aankomst een dak boven zijn hoofd zou hebben (en ik een warm lijf tegen 't mijne, dit geheel ter zijde en op zich overbodig gezien de temperaturen dezer dagen.... maar he. Ik zweet graag wat af 's nachts).
Dus slaagde ik er in die ochtend vrolijk ende blij als altijd, zonder enig vuiltje aan de lucht, naar het werk te wandelen om pas te beseffen dat ik mijn huis niet in kon toen ik vrolijk ende blijer terug thuis stond voor een deur alwaar ik na omkering van de handtas-vol-overbodigheden tot het besef kwam dat die sleutel gewoon niet in mijn bezit was.
Geen probleem. dacht ik nog.
Toen ik klein, wild, onbezonnen en lenig was kroop ik gewoon rustig door de struiken achter het tuinhuis zo de tuin in.
En ik mag dan wel niet meer zo klein zijn, ik ben best nog wel wild, onbezonnen en heel erg lenig voor mijn leeftijd.
Nadat ik me met al mijn krachten door een berg struiken, takken en brandnetels om u tegen te zeggen had gewerkt stond ik gewoon stil voor een groene afsluiting.
Zo eentje waar je door kan kijken, maar niet over.
Sinds wanneer en waarom hebben wij een verdomde afsluiting? dacht ik. (waarna het Dutrouxtijdperk, de vreemde man die plots in onze tuin stond (niet Dutroux), de agressieve hond die onze tuin terroriseerde en de buurman die zomaar zijn verhuis via onze tuin regelde mijn gedachtengang even beheersten en dus best wel logische verklaringen zouden kunnen zijn voor dit groene gedrocht)
Verdomme! Riep ik luid. En gooide mijn handtas met de kracht van een kogelstoter de tuin in.
(wat dom was, want daarin zat mijn telefoon)
Verdomme verdomme verdomme! Riep ik nogmaals en draaide me om.
Door al het groen en de brandneteluitslag zag ik plots iets door de struiken staren.
Alles ok? Riep het.
Niet echt! Riep ik.
Ik geraak niet binnen.
Moment! Riep het terug. Waarna het verdween en me moedeloos achterliet.
Nog geen minuut later slingerden struiken, takken en brandnetels zich opzij als was het mozes die de zee in twee deelde en verscheen het ('het' bleek onze buurman te zijn) met een reuzeladder.
Hierzie! Ik hou hem vast. Jij kruipt erop en springt over 'den draad'. Zei hij.
Volgens mij kent de buurman mij niet zo goed, want dan had hij geweten dat ik nogal last heb van een extreme vorm van hoogtevrees.
Maar met mijn gezegende leeftijd van 26 durfde ik dat natuurlijk niet te vermelden.
o-ok. Stamelde ik. En kroop traag de ladder op.
Het leek wel eeuwen te duren. En het leek meters van de grond.
En de buurman leek zijn geduld te verliezen.
Waarna het leek alsof ik mijn bewustzijn zou verliezen.
Maar ik beet door, gooide een been over de draad, zette me af met mijn andere been en sprong als ware ik Mega Mindy & Spiderman tegelijk.
Spidermindy ofzoiets.
Missie geslaagd.
En mijn elegante nederdaling op aarde?
Die ga ik u besparen.
