I. SAID. YES.

Eindelijk.

I. SAID. YES.

Maar wel pas nadat ik "neen neen neen" zei.
"neen, neen, neen. Dit is niet echt".

En toen zat het lief plots op zijn knie.
En er ging een doosje open.

En ik, ik was in shock.
En ik jankte er op los.

Waardoor ik de blingbling van de ring gewoon zelfs niet zag.

Er volgde een lieve tekst om u tegen te zeggen.
En daarna dé vraag: Marieke, wil je met me trouwen?

En ik zei ja.
Ja. Ja. Ja.

En nu kan ik de trouw beginnen plannen waar ik van droomde sinds ik drie jaar ben.
Niet met de man waar ik toen van droomde.
Want dan zou ik moeten trouwen met Ken. Van Barbie.

Neen. Ik trouw gewoon met hét lief der lieven.
Mijn lief. Mijn Polle. Mijn alles.

En nu ga ik nog een potje janken.
Van geluk.