Van Marieke tot Maria

Volgens mij was ik drie toen ik non stop met een roze sjaaltje op mijn hoofd en een denkbeeldige ezel aan mijn hand door het huis dwaalde.
In die periode deed ik ook iedere avond voor het slapengaan geknield aan bed een gebedje voor God.
En Jezus.
Want Jezus, die arme stakker, die had het altijd hard te verduren gekregen.
Dus die kon alle steun gebruiken.

Mijn besluit stond vast.
Ik ging Maria worden later. Want Maria was voor mij meer God dan God is voor de Paus.
(noem het gerust een obsessie)
Mijn naam was er al naar, en mijn heilige karakter had ik ook al mee, dus dat kon geen groot probleem vormen. Ik was met andere woorden een geboren Maria.
(en neen. ik schaam me er niet voor)
(of toch niet meer althans)

Ik denk dat ik 8 was toen ik begon te beseffen dat Maria worden niet direct tot de mogelijkheden behoorde.
(Aangezien ik dan een kind van een vreemde vent moest nemen en keihard moest beweren dat ik onbevlekt zwanger was geraakt.
En voor mensen die zulke dingen beweren hebben ze tegenwoordig mooie opbergplaatsen)

Een carriereswitch was noodzakelijk dus ik koos ervoor om zangeres te worden bij Bart Kaëll. Mijn grootste idool allertijden.
Ik ging ook gewoon even met hem trouwen, terwijl ik dan toch bezig was.
Helaas werd mijn droom al snel aan diggelen geslaan door een klasgenoot die me meedeelde dat Den Bart wel degelijk Homo was.
Ik had (heilig zijnde en uit mijn mariaperiode komende)uiteraard geen flauw idee wat een homo nu eigenlijk wel was.
Maar dat het negatief was voor mijn toekomstplannen, dat kon ik wel vermoeden.
Mijn papa heeft diezelfde dag nog mijn plannen met deze ene zin volledig van tafel gezwierd: Een homo, Marieke, dat is een man die verliefd is op een man.
Waarna ik de rest van de dag heb lopen huilen. Echt.

Na dit trauma koos ik bewust voor zekerheid en studeerde ik voor juf.
Voor het volle halfjaar gaf ik me hélemaal, buisde ik keihard voor alles behalve muziek en, je raadt het al, godsdienst.
Dus ik stopte. Studeerde verder in Public Relations. Slaagde. En werkte de voorbije 5 jaar nooit in een sector waar mijn diploma echt voor diende.

Dus, als het waar is wat er gezegd wordt, dat je eerste gedacht altijd het juiste is. Dan moet ik die Maria-carriere-switch misschien toch maar eens serieus gaan overwegen. Dan krijg ik een zoon die water in wijn kan veranderen. (Dat ik die onbevlekt ter wereld bracht houden we dan gewoon even stil). En met mijn public relations kennis kan ik vast ergens een mooie deal sluiten.

Nu nog het lief overtuigen.

Bidden jullie mee?
Gratis vat wijn als 't lukt.
én een goeie visvangst.

Met dank.

Amen

Mari(a/e)ke

Ode aan Het Lief

Ik heb het nog te weinig gedaan. Schandalig weinig zelfs.
Zo weinig dat ik het waarschijnlijk zelfs gewoon even met cijfers kan uitdrukken. Een -9 wordt dat dan.
Zooo weinig dat ik hier gewoon met het schaamrood op de wangen zit te typen.

En aangezien ik u niet langer in spanning wens te houden.
Ik vind persoonlijk dat ik het nog te weinig over mijn lief heb gehad tegen u.

Uw lief, hoor ik u allen denken. Wat valt daarover te vertellen.
Wat valt er in godsnaam over uw lief te vertellen dat wij mogelijks interessant kunnen vinden.

Wel beste mens. Heel veel.
Maar daar kom ik later op terug.

Waarom ik het nog niet eerder over de man van mijn leven heb gehad. Over mijn grote liefde. The Apple of my Eye. Mijn betere helft. De schat van mijn hart. Mijn alles en euh... niets. Mijn Don Juan, prins op het witte paard, man van mijn dromen,… (ik pauzeer wel even voor diegenen onder u die hun maaginhoud in het toilet aan het ledigen zijn).

Wel. Ik zweeg hem bijna dood omdat ik zeker ben dat mijn lief me in al zijn geniaalheid gewoon even van mijn ik-ben-maria-en-spidermindy-tegelijk-troon zou stoten én omdat jullie hem dan stuk voor stuk ook zouden willen. En ik ben een dikke egoïst. Mijn lief deel ik niet. (en eten ook niet, dit terzijde).
Maar na 1jaar en een half heb ik mijn ergste angsten overwonnen en vind ik dat het tijd wordt om hem een deel van mijn troon te gunnen. Een 5minuten durend moment van glorie. Een staande ovatie en een bos bloemen uitgereikt door een blonde del met een decolleté tot aan haar navel. Want dat verdient hij wel, dat lief van mij.

Hier gaan we dan:

Mijn lief is de beste, de slimste, de leukste.
Misschien niet de ALLERmooiste voor u, maar dan zeker wel de mooiste.
En hij heeft zot haar. Met gel.

Mijn lief is de liefste. Misschien niet gewoon de liefste, maar de ALLERliefste.
Hij schrijft briefjes en bakt eitjes. Hij gaat naar de bakker en zet soms mijn keuken in brand.
Maar daar gooien we dan de mantel der liefde over. En een emmer water.

Mijn lief is de grappigste. Niet gewoon de grappigste maar de ALLERgrappigste.
Wie hem kent zal dat niet geloven.
Maar zijn mopjes zijn vaak zo slecht dat ik dubbel geplooid op de grond lig. Wat dan weer goed voor de buikspieren is.
(gelieve hem dit niet te vertellen indien u hem tegenkomt. Gevoelige plek. Bedankt.)

Mijn lief is de beste in bed. Misschien niet gewoon de beste. Maar de ALLERbeste.
En ik kan het weten want euh… ja. Ander onderwerp.

Mijn lief kan niet tegen zijn verlies. Hij is niet zomaar een verliezer. Maar de ALLERslechtste verliezer die ik ooit ben tegengekomen.
En daarom laat ik hem altijd winnen.
Behalve die keer toen met scrabble.
Die keer is nog steeds onbespreekbaar.

Mijn lief is mijn alles. Niet gewoon mijn alles maar mijn ALLERalles.
Hij is degene die me op zondagochtend de kriebeldood geeft (tot ik hem per ongeluk de kniestootdood gaf. Ja. Dat was écht per ongeluk ja).
Hij is degene die me mooi vindt, no matter what (zelfs op mijn dikkedagen, op mijn mijn-haar-is-net-een-vogelnest-dagen, op mijn zaagdagen én op dé dagen van de maand waarin ik, hoe hard hij ook probeert, toch niets geloof van alle lieve woorden).
Hij is degene die altijd te laat komt, maar dan wel vaak te laat met bloemen.
Degene die smst met mijn mama. Gewoon zomaar.
En degene die luistert tot vervelens toe naar oneindige verhalen over ’t intrigerende en spannende mooi-en-meedogenloos-liefdesleven van vriendinnen.

Maar bovenalles is hij gewoon mijn maatje.

En daarom, vind ik, verdient hij een stukje van mijn troon. Voor toch wel (heel heel heel heel) even.
Want tronen delen, dat is liefde.
(en eten delen, dat is gewoon dom)

Luizebollen

Een tijdje geleden was 't Bio-feest-dag op de boerderij van de broer van mijn mama.
Bij mijn nonkel dus. En mijn tante.
De perfecte kom-tot-rust-plaats! Zeker als je in de stad woont.
Varkens, koeien, poezen, konijnen,wormen, weiden, velden, groen groen groen...

En aangezien de zon nog eens scheen was alle hulp welkom. Want er kwamen mensen.
Véél mensen.

Dus mijn mama en ik, goei zielen als we zijn, offerden ons op.
Om pannenkoeken te bakken weliswaar.
Want dat is nog redelijk leuk.
En op zondag doen we enkel leuke dingen. Da's de regel.

Nu goed. De pannenkoeken waren lekker.
En de jazzband die op bezoek was ook.

Maar wat niet zo lekker was waren veel mensen daar.
Het woord "luizebolletje" schoot zowaar zonder al te veel moeite regelmatig door mijn hoofd.
Want een pak gezinnen daar op bezoek, waren naast grote wereldverbeteraars (alle respect) echt nog grotere luizebollen. En hun kindjes grote luizebolletjes.
Met haar tot op hun knieën. Froefroes tot voorbij de neusvleugels. Nagels die langer waren dan de mijne ooit geweest zijn, én zwart, zo modderzwart.
Met kleren die, zo leek het, gewassen zijn in de beek next door en grauwe velletjes. Veel grauwe velletjes.

Alle respect voor de wereldverbeteraar in u (of in uw familie).
Maar mogen wereldverbeteraars dan geen proper gewassen kleren en lijven hebben?
Of is dat een regel om erbij te horen. Zoiets als gebruik weinig zeep en was je niet te vaak. Milieu & Deo, zeg NEEE-OOOO!

Neen. Ik snap het niet.
Die bio-hip-alternatief-vuilzijn-rage.

Kan iemand me 't gewoon even uitleggen? Alsjeblief?

Over Mary Poppins

Soms zou ik Mary Poppins willen zijn.

Niet echt voor die vliegende paraplu. Dat lijkt me vooral onhandig.
En beschamend.
En ook niet echt aan te raden in een land waar het meer regent dan me lief is.
Het is toch een paraplu, zou je denken.
Inderdaad!
Maar mij lijkt het dat een vliegend exemplaar niet dient om te beschermen tegen wind en regenstormen.
Vliegende paraplus zijn vooral vervaardigd om je veilig ergens te brengen. Veilig en stoeferig. Maar niet droog.
Om op te scheppen over je prachtig houten handvat en de schitterend gepimpte spaken.
Alhoewel op een fancy feestje aankomen met zo een ding dan wel cool mag lijken, je haar blijft er in ieder geval niet van in de plooi.
En een Mary-Poppins-ik-heb-meer-haarspelden-op-mijn-hoofd-dan-er-in-een-opslagplaats-van-coca-cola-zwijnaarde-kunnen-kapsel zie ik niet zitten.

Je kan wel begrijpen waarom ze die eindeloos diepe tas non-stop achter zich aan zeult.

Zo een tas zou me misschien wél wat lijken.
Alhoewel mijn eigen handtas al vaak oneindig lijkt als ik tussen zakdoeken, tic-tacjes (slechts 1 calorie per tictac!), balpennen, duizend reclameblaadjes, labello, nog wat zakdoeken (ja, 't is winter), een uitzonderlijke mandarijn, deo, parfum, een portefeuille en de niet te verwaarlozen telefoon, op zoek moet naar mijn sleutels.
Daar heb ik hoogstwaarschijnlijk al jaren van mijn leven mee verloren. En mijn plaats in de hemel. (want daar vloekt men niet)
Dus misschien is die tas dan toch niet zo handig als je op 't eerste zicht zou denken.
En wat ben je in godsnaam met een bommastaanlamp.

Non stop lopen zingen lijkt me eerder irritant. En dan meer voor mijn medemens dan voor mijzelf.
Niemand is blij met een zingende freak met een arsenaal haarspelden op het hoofd en een dated sjakosj.
Daar hebben we Eddy Wally voor.

Waarvoor zou u dan wel Mary Poppins willen zijn, hoor ik jullie luidop denken.

't is simpel.

Gewoon om de gave te hebben deze afwas op supercalifragilisticexpialidociousse-wijze weg te werken.

Over gratis onder voorwaarden

Je kent ze wel. De letters R S T G A I.

Ze duiken her en der op.

Worden te pas en te onpas gebruikt.

En verplichten je lieflijke en anders ongetwijfeld pientere hersens telkens opnieuw tot handelen over te gaan.

Weet u al waarover ik het heb?

Het woord GRATIS.

Gratis drijft menig man (en vrouw) tot zotte daden.

U klikt als een gek op de zoveelste banner voor een écht wel gratis GSM. (is het ook, bij aankoop van een veel te duur fitness abonnement)

U hoopt dat het pornofilmpje dat er zo veelbelovend uitziet ook echt wel gratis is. (is het ook, na afsluiting van een jaarabonnement)

U loopt rustig richting station waar een stel sexy jongeren u de nieuwste cola zomaar geven. U MOET die hebben dus stormt u er op af. (deze is ook echt gratis, maar als u er geen bloedneus of blauw oog aan overhoudt, dan zeker wel de kost van een nieuw t-shirt)

En bij de slager hoopt u nog steeds op dat gratis "schelleke" of "bolleke" (Get some kids, en deze zijn niet gratis)

U kan zich inbeelden dat, toen ik vorige week een berichtje kreeg om gratis naar de film te gaan, ik mij er kortstondig vragen bij stelde. (zo gaat dat met Gratis)

Daarbovenop was het nog eens een film die niemand al gezien had.
Een pre-premiere dus.
(ik werd al warm vanbinnen en klikte als een gek verder)

De film "Adem" was een Nederlandstalige film met niemand minder dan mijn alltimefavorite: Dimi uit Witse.

Zijn echte naam onthoud ik u niet: Wouter Hendrickx

(ik werd nog warmer en vergat eventuele adders onder het gras)

Ik stuurde onmiddellijk een bericht terug: Count me in!

En onmiddellijk kreeg ik te horen: Deal. Maar u moet er wel iets voor doen.

(daar heb je het)

U schrijft en twittert over deze film. En u bent welkom.

(Mijn anders zo pientere hersens werkten niet echt meer op volle toeren, het gedacht aan 100min Wouter H. op groot scherm leek mij daar een logische oorzaak van)

Ok! Schreef ik terug.

Vorige zaterdag was het zover. En zoals het met gratis gaat:

Ik wou de eerste zijn!

Ik sneerde naar Het Lief dat hij zich moest haasten, liep als een kip zonder kop kleren uit mijn kast te gooien (voor Wouter H. moet je er op je best uitzien) en snelde richting openbaar vervoer.

Een 20tal minuten later stonden we voor de decascoop te Gent.

Wel 15 anderen stonden er ook. Dus ik stormde als een gek naar binnen. MOEST eerst zijn.

Duwde menig man opzij en gooide mezelf de zaal binnen, op zoek naar de beste plaats, Het Lief verweesd achterlatend.

Kaarsrecht zat ik. Klaar om Gratis te ontvangen.

Wouter Hendrickx speelde fantastisch. Alsook Marie Vinck, de hoofdrolspeler Stef Aerts (die een ijzersterk personage neerzette) en zijn beste vriend Rik Verheye (die hilarisch is in zijn rol als foute vriend).

Anemone Valcke zette de Gentse Eline neer. Beetje plat, best grappig, maar ze kon me het minst bekoren.

De film over muco, de lijdensweg die hiermee gepaard gaat en de persoonlijke strijd met leven en dood hield me van de eerste tot de laatste seconde vast. Meermaals verbeet ik mijn tranen (ik ben dan ook een bleitkous eerste klas), meermaals werkte de film op mijn lachspieren.

Een dikke pluim voor Hans Van Nuffel!

Deze Gratis was fantastisch. Meer nog: ik had er graag voor betaald.

Ga dat zien! http://www.ademdefilm.be/

Over brandneteluitslag & Spidermindy

Dat ik dacht dat de tijd van halsbrekende toeren met mijn gezegende leeftijd van 26 jaren wel voorbij zou zijn dacht ik mis.

Zo slaagde ik er in te vergeten dat ik mijn enige sleutel aan dat arme lief van mij had gegeven zodat hij bij nachtelijke aankomst een dak boven zijn hoofd zou hebben (en ik een warm lijf tegen 't mijne, dit geheel ter zijde en op zich overbodig gezien de temperaturen dezer dagen.... maar he. Ik zweet graag wat af  's nachts).

Dus slaagde ik er in die ochtend vrolijk ende blij als altijd, zonder enig vuiltje aan de lucht, naar het werk te wandelen om pas te beseffen dat ik mijn huis niet in kon toen ik vrolijk ende blijer terug thuis stond voor een deur alwaar ik na omkering van de handtas-vol-overbodigheden tot het besef kwam dat die sleutel gewoon niet in mijn bezit was.

Geen probleem. dacht ik nog.
Toen ik klein, wild, onbezonnen en lenig was kroop ik gewoon rustig door de struiken achter het tuinhuis zo de tuin in.
En ik mag dan wel niet meer zo klein zijn, ik ben best nog wel wild, onbezonnen en heel erg lenig voor mijn leeftijd.

Nadat ik me met al mijn  krachten door een berg struiken, takken en brandnetels om u tegen te zeggen had gewerkt stond ik gewoon stil voor een groene afsluiting.
Zo eentje waar je door kan kijken, maar niet over.

Sinds wanneer en waarom hebben wij een verdomde afsluiting? dacht ik. (waarna het Dutrouxtijdperk, de vreemde man die plots in onze tuin stond (niet Dutroux), de agressieve hond die onze tuin terroriseerde en de buurman die zomaar zijn verhuis via onze tuin regelde mijn gedachtengang even beheersten en dus best wel logische verklaringen zouden kunnen zijn voor dit groene gedrocht)
Verdomme! Riep ik luid. En gooide mijn handtas met de kracht van een kogelstoter de tuin in.
(wat dom was, want daarin zat mijn telefoon)
Verdomme verdomme verdomme! Riep ik nogmaals en draaide me om.

Door al het groen en de brandneteluitslag zag ik plots iets door de struiken staren.

Alles ok? Riep het.

Niet echt! Riep ik.
Ik geraak niet binnen.

Moment! Riep het terug. Waarna het verdween en me moedeloos achterliet.

Nog geen minuut later slingerden struiken, takken en brandnetels zich opzij als was het mozes die de zee in twee deelde en verscheen het ('het' bleek onze buurman te zijn) met een reuzeladder.

Hierzie! Ik hou hem vast. Jij kruipt erop en springt over 'den draad'. Zei hij.

Volgens mij kent de buurman mij niet zo goed, want dan had hij geweten dat ik nogal last heb van een extreme vorm van hoogtevrees.
Maar met mijn gezegende leeftijd van 26 durfde ik dat natuurlijk niet te vermelden.

o-ok. Stamelde ik. En kroop traag de ladder op.
Het leek wel eeuwen te duren. En het leek meters van de grond.
En de buurman leek zijn geduld te verliezen.
Waarna het leek alsof ik mijn bewustzijn zou verliezen.
Maar ik beet door, gooide een been over de draad, zette me af met mijn andere been en sprong als ware ik Mega Mindy & Spiderman tegelijk.
Spidermindy ofzoiets.

Missie geslaagd.

En mijn elegante nederdaling op aarde?
Die ga ik u besparen.

Over Plechtige Communies

Exact veertien jaartjes geleden deed ik mijn plechtige communie.
we waren met 100 ofzoiets.
En de mis duurde. En duurde. En duurde.

En ik zat dan nog niet naast mn lief ook. ( 't was nochtans voor echt want we gingen trouwen en al. Maar de pastoor wou daar niets van weten. Alfabetisch en niet anders)

En toen het eindelijk, na een uur of drie (Alfabet-discriminatie: mijn naam begint namelijk met een V) mijn beurt was om naar voren te gaan om officieel toe te treden tot het rijk Gods, bleef ik nog staan op mijn jezuskleed ook. Waardoor ik toch wel iets sneller voor de voeten van meneer pastoor lag dan gepland.
En dit voor de ogen van 99 (ofzoiets) andere communicanten én een meter & peter.
En trots dat ze waren.

Ondanks alles kreeg ook ik een kruisje op mijn voorhoofd.
Een kruisje met zó veel heilig vet dat het gewoon langs mijn twaalfjarig-neusje naar beneden drupte.

Gelukkig was het feest een pak beter. Met BBQ en ijs en heel veel cadeau's.

Exact twaalf jaar later deed mijn broertje ook zijn communie.
Ook hij zat niet naast zijn lief. Zij woont namelijk in een andere parochie.
En gelukkig voor hem waren ze maar met twintig communicantjes.
Zijn feest was wel met 100 mensen.
En hij kreeg een reuze 100mans taart.
En geld. Want meneer wou een laptop.

Waarna ik alleen jaloers kon zijn op het feit dat ik mijn communie niet mocht herdoen.

Blijkt trouwens dat meneer pastoor gelijk heeft gekregen. Mijn lief is sinds veeeele jaren ook mijn lief niet meer...
Waarvoor ik God bij deze uitvoerig bedank.

Dankt u God voor uw plechtige communie?
En wat voor hips kreeg u cadeau?